Wat Twentse vaders hun zonen meegeven na de moord op Lisa: 'Tijden zijn écht veranderd'
In dit artikel:
De moord op Lisa (17) uit Abcoude – in het licht van 2025 nog steeds een pijnlijke herinnering – zet in Twente vaders aan tot gesprek: hoe voorkomen we dat vrouwen zich onveilig blijven voelen? Vaders als Cemal Dogan (59) en melkveehouder Walter Luttikhuis (55) gebruiken het keukentafelgesprek om hun kinderen, vooral zonen, respect en verantwoordelijkheidsgevoel mee te geven. Zij benadrukken dat praten alleen niet voldoende is; ouders moeten ook het goede voorbeeld tonen, vooral tijdens de puberteit wanneer jongeren vatbaarder zijn voor invloeden van buitenaf.
Dogan, vader van drie zonen, zegt regelmatig thuis over respect en waardering te spreken. Luttikhuis, vader van vier kinderen (waaronder dochter Fiep en zoon Teus), heeft praktische regels: blijf bij elkaar, ga niet alleen naar huis en zorg dat dames altijd worden afgezet na het uitgaan. Zijn zoon Teus bevestigt dat hij en zijn vrienden actief opletten op veiligheid en soms ingrijpen of een meisje ‘als vriend’ begeleiden als zij lastiggevallen wordt.
Sociaal-antropoloog en docent Eveline Kroes Dijkdrenth (Saxion) plaatst het probleem breder: onveiligheidsgevoelens zijn niet louter individuele ervaringen maar geworteld in machtsongelijkheid en ingesleten rolpatronen. Ze wijst op subtiele boodschappen die kinderen al jong meekrijgen — bijvoorbeeld dat een jongen eerder alleen naar buiten mag dan een meisje — en waarschuwt dat zulke normen de ongelijkheid in stand houden. Volgens haar begint echte verandering bij het opvoeden van zonen die gelijkwaardigheid, respect en verantwoordelijkheid vanzelfsprekend vinden.
Er is ook meer maatschappelijke aandacht voor grensoverschrijdend gedrag; wat vroeger als ‘normaal’ werd gezien, wordt nu steeds minder geaccepteerd. Toch gebeurt ongewenst gedrag nog regelmatig en bewustwording vraagt actieve betrokkenheid: volgens de geïnterviewden moeten mannen niet alleen thuis het goede voorbeeld geven, maar ook publiekelijk stelling nemen. Kroes Dijkdrenth stelt dat structurele verandering pas optreedt als machtshouders — meestal mannen — zich ervoor inzetten: “dit gebeurt niet in mijn naam.”
Kort gezegd: de Twentse gesprekken illustreren een combinatie van concrete opvoedregels, moreel voorbeeldgedrag en een oproep tot structurele verandering. Veilige straten vragen niet alleen aanpassing van vrouwen, maar vooral van mannen en de maatschappelijke verhoudingen die macht en kwetsbaarheid in stand houden.