Wat moet ik vinden van een moeder op een bakfiets met vijf jonge kinderen die naar de plek komt waar Lisa is vermoord?

In dit artikel:

Renate Wennemars, die twee keer per week een column schrijft, reageert verbaasd en bezorgd op een moeder die met een bakfiets en vijf jonge kinderen naar de plek ging waar de 17‑jarige Lisa werd vermoord — en daarover uitgebreid op sociale media rapporteerde. De vrouw legde bloemen neer, legde het voorval op kindermaat uit, gaf een lokaal tv‑interview en beschreef op Instagram hoe troostend het was dat mensen samen bijeenkwamen; daarna luisterden ze muziek en aten patat en ijsjes.

Wennemars roept twee tegenstrijdige wensen op: ze hoopt dat Lisa’s ouders troost putten uit de nationale verontwaardiging en dat de publieke aandacht leidt tot echte verbetering van de veiligheid van vrouwen. Tegelijkertijd signaleert ze de keerzijde: de familie is hun mogelijkheid tot stille rouw ontnomen en het collectieve verzet dreigt te verzanden in vluchtig activisme of zelfprofilering. De column vraagt zich af wie centraal staat in zulke publieke rituelen en of de betrokkenen daadwerkelijk het belang van de nabestaanden vooropstellen.

Als context: de moord op Lisa heeft het land beroerd en een discussie op gang gebracht over publieke rouw, veiligheid van vrouwen en de rol van sociale media bij het verwerken van tragedies. Wennemars pleit impliciet voor aandacht die zowel empathisch als gericht op duurzame verandering is.