Nabil en Lulu verwachten een baby, maar leven in rouw: 'God gaf ons een lichtpuntje'
In dit artikel:
Nabil (38) en zijn vrouw Lulu (27) leven sinds vier jaar in Hengelo; Nabil werkt in het opvangcentrum voor Oekraïense vluchtelingen en probeert ondertussen het verhaal van wat hen in juli overkwam te vertellen aan mensen in Nederland. Ze stammen uit Suwayda, een gebied in Syrië waar druzen de meerderheid vormen. Hoewel het stel zich inmiddels tot het christendom heeft bekeerd, staan zij — en documenten van familie — nog als druzen geregistreerd.
In juli brak in hun regio een bloedige geweldsgolf uit. De eerste beelden dateren van 13 juli: dode mannen, vrouwen en kinderen, en vreselijke beelden van een executie in een ziekenhuis waarvan bewakingscamera’s filmden hoe personeel op hun knieën werd gedwongen. Nabil vertelt dat het Syrische leger aanvankelijk de stad binnenkwam onder het voorwendsel de orde te herstellen; in zijn ogen was dat bedrog. Zijn tante Muhaia en haar zoons Omar en Umran behoren tot de 17 mensen die in één huis werden doodgeschoten nadat zij de soldaten koffie aanboden. Ook vrienden als Wisam en Ibrahim, en drie van zijn neven — Fida, Khalid en Bashir — kwamen om.
De communicatie viel stil doordat de regering internet en elektriciteit afsloot; pas na drie dagen kregen Nabil en Lulu weer contact met overlevenden. Volgens Nabil zijn er veel meer slachtoffers dan in westerse media is gemeld: hij noemt circa 2400 doden, honderd ontvoerde vrouwen en 23 dorpen die geheel ontvolkt raakten — cijfers die volgens hem aantonen dat het geweld systematisch was. Hij beschrijft hoe het Syrische leger de stad omsingelde en tegelijk duizenden bedoeïenen binnenliet, waarna het moorden en verkrachten doorging. Volgens Nabil stopte het leger pas toen Israël bombardementen uitvoerde, met de claim de druzen te willen beschermen.
De herinneringen drukken zwaar. Nabil voelt zich machteloos; hij probeert het drama te delen in lokale kerkelijke en media‑kringen in Enschede en via deze krant. De emoties van het koppel zijn intens: gebrek aan slaap en eetlust, voortdurend beeldmateriaal op hun telefoons en het onvermogen om de verwoeste straten en uitgebrande huizen als hun eigen stad te herkennen. Nabil zoekt troost in simpele rituelen — schaken brengt hem tijdelijk rust — maar toekomstbeeld voor Suwayda ziet hij somber: hij vertrouwt niet op een nieuwe regering met een fundamentalistische leider en denkt dat verzoening onmogelijk is na zoveel doden. Zijn persoonlijke wens is dat de regio onder internationale bescherming (VN, VS of Israël) zelfstandig zou kunnen worden om verdere uitroeiing te voorkomen.
Te midden van de rouw is er een kleine lichtpunt: Lulu is zwanger. Voor het stel voelt die zwangerschap als een teken van hoop temidden van hun verlies. De angst en onzekerheid over wat er ooit nog terug te bouwen valt in hun geboortestreek blijven echter groot.