Is dit een kabinet? Of is dit Vitesse?

In dit artikel:

De column begint met een huiselijke metafoor: een mislukt zelfgebakken brood dat uit elkaar valt en als kruimels eindigt. Die mislukking staat symbool voor wat de auteur het “kabinet Schoof” noemt — een verzameling ministers die even waardeloos, onbetrouwbaar en demissionair aanvoelt als het gebroken brood. Net als bij het ontbijt is er weliswaar nog iets van te maken, maar het resultaat voldoet niet aan de bedoeling.

De schrijver noemt concrete politieke spelers en gebeurtenissen: Dick Schoof wordt geïmpliceerd als degene die een restkabinet samenstelde dat faalde; Dilan Yesilgöz wordt scherp bekritiseerd en sarcastisch bestempeld vanwege onbetrouwbaarheid rond het VVD-standpunt over Gaza; en de partij- of formatieperikelen leidden tot vertrek van actoren zoals de NSC, spottend hernoemd tot “Non-actieve Stukgelopen Chaos”. Wilders wordt neergezet als iemand die polariseert en democratische diversiteit bedreigt. Van der Plas blijft volgens de auteur stoïcijns optimistisch en heeft een nieuwe minister voor OCW geleverd, aangeduid als Moes, waarbij de schrijver zijn zorgen uit over het lot van universiteiten, musea en theaters.

Financiële en maatschappelijke consequenties dragen zwaar: een dubbel gevallen kabinet kost veel geld door wachtgelden en maandenlange politieke stilstand, terwijl de politieke focus op asielzaken wordt bekritiseerd als misplaatst zolang het eigen beleid faalt. De column sluit terug bij het brood: zelfs een mislukking kan nuttig zijn — het brood wordt konijnenvoer — en daarmee wijst de auteur op het relativerende idee dat van falen soms nog iets bruikbaars kan worden gemaakt.