Het treurige verhaal van de man die in alle eenzaamheid aan zijn einde kwam in een zwemplas: 'Hij sloot zich helemaal af'

In dit artikel:

Hij kwam alleen naar Nederland en stierf even eenzaam: Hasan, een Eritrese man die al ongeveer tien jaar in Angeren woonde, verdronk half augustus in een zwemplas bij Huissen. Zijn dood — gevonden op een afgelegen stuk van het drukke Zwanenbad — werd door de politie kort daarna bestempeld als een “noodlottig ongeval”. Hoe het precies gebeurde, blijft onduidelijk; vaststaat dat hij op het moment van overlijden alleen was.

In Angeren bleef zijn huis een spookachtige aanblik: dichtgetrokken luxaflex, een overwoekerde tuin en een toegangshekje dat met een container werd geblokkeerd. Buurtbewoners schetsen het beeld van een teruggetrokken man, vaak ’s nachts actief, die oogcontact vermeed en zijn capuchon diep over het hoofd trok. Hij had geen familie in Nederland en had weinig sociaal contact; sommigen noemden hem een “vreemde vogel” en enkelen voelden zich zelfs ongemakkelijk bij hem.

Een incident dat wrevel wekte, was wanneer Hasan politieke leuzen over de terreurgroep IS op zijn muur kalkte en een bordje in zijn voortuin plaatste; de woningcorporatie liet die verwijdering uitvoeren. Aan de zijkant van het huis zijn nog verfresten zichtbaar — misschien het enige tastbare aandenken aan zijn roots.

Vrijwilliger Jaap Stienstra van Vluchtelingenwerk herinnert zich een andere kant: in het begin had Hasan open contacten, leerde fietsen op een donkerblauwe Gazelle en werkte graag in tuinen, onder meer voor een weduwe waarvoor hij als beloning pakjes shag kreeg. Stienstra: “Was echt niks mis met die gozer.” Toch verwaterde hun contact na enkele jaren; Hasan sloot zich steeds verder af en ging achteruit, volgens buurtbewoners.

Waarom hij Eritrea verliet is niet precies bekend. Mensenrechtenorganisaties melden dat veel Eritreeërs hun land ontvluchten vanwege het autoritaire regime en de verplichte, onbetaalde dienstplicht. Hasan kwam zo’n tien jaar geleden in het Betuwse dorp terecht, maar kon ondanks landgenoten in de buurt niet goed aarden.

Het verhaal van Hasan raakt aan bredere thema’s: de isolatie van sommige vluchtelingen, de moeilijkheid van sociale integratie in kleine dorpen en hoe een ogenschijnlijk onopvallend leven kan eindigen in een stille tragedie. Zijn overlijden roept vragen op over opvang, sociale ondersteuning en de manier waarop kwetsbare mensen in kleine gemeenschappen worden gezien — of juist onzichtbaar blijven.