Het lukt Fien steeds minder vaak om te leven met het idee dat de meest mensen deugen (en dat maakt haar razend)

In dit artikel:

Fien Vermeulen, presentator en moeder uit Amersfoort, beschrijft hoe een gewone ochtendschoolrun met haar baby in park Elizabeth Groen veranderde in een confrontatie met een zwaar gevoel van onveiligheid. Terwijl ze hardloopt en haar dochtertje in de buggy heeft, overvalt haar een beeld van een omgekeerde leeggelopen kinderwagen en de gedachte dat haar kind spoorloos zou kunnen verdwijnen — een angst die versterkt wordt door recente berichtgeving over de vondst van een 17-jarig meisje uit Abcoude in Duivendrecht, waar de politie van een misdrijf uitgaat.

Als nieuwslezer hoort Vermeulen dagelijks schrijnende verhalen, maar sinds de komst van haar dochter vallen zulke berichten anders: niet langer abstract, maar persoonlijk en bedreigend. Een onbekende hardloper die plots op haar afkomt doet haar in paniek wegvluchten; haar dochtertje trilt in de buggy en de moeder beseft hoe kwetsbaar zij beiden zijn, ondanks het vroege uur en het ogenschijnlijk rustige park. De nabijheid van de snelweg benadrukt het gevoel dat een hulpkreet onhoorbaar zou zijn.

Vermeulen worstelt met tegenstrijdige gevoelens: woede om de onveiligheid die vrouwen en meisjes treffen, en het verlangen haar kind niet in angst op te voeden. Waar ze vroeger geloofde dat de meeste mensen goed zijn, voelt ze zich nu vaker op haar hoede en geneigd tot beschermend gedrag. De column eindigt als een oproep en een persoonlijke klaagzang over de wereld waarin ze haar dochter grootbrengt: een plek die haar steeds meer reden geeft tot zorg.