Een nacht uit het leven van MST-beveiliger Monaim: 'Ze proberen je uit de tent te lokken'
In dit artikel:
Monaim Taoumi (45) houdt ’s nachts het MST-ziekenhuis in Enschede in de gaten vanuit de donker verlichte meldkamer, waar tientallen schermen en 380 camera’s elke gang en hoek registreren. Vanuit die centrale post volgen hij en zijn collega’s bezoekers en patiënten, bedienen de intercom en beslissen wie wel of niet naar binnen mag buiten de bezoekerstijden. Beveiliging is bij het ziekenhuis 24/7 nodig: het pand “slaapt nooit” en de nachtdiensten brengen zowel praktische als emotionele uitdagingen met zich mee.
Taoumi combineert toezicht met gastvrijheid: hij wijst mensen de weg, corrigeert gedrag (zoals roken op terrein) en springt bij in noodsituaties. Concrete voorbeelden uit zijn nachtdienst: een jonge vader die een joint rookte bij de ingang, een vrouw met gebroken vliezen die hij snel naar de verloskamer duwde — haar baby werd een minuut na aankomst geboren — en daklozen die zich verstoppen om binnen te mogen blijven. Ook komt hij regelmatig in aanraking met mensen onder invloed of met psychische problemen, en met dieven; achtervolgingen of fysieke confrontaties komen voor.
Agressie richting ziekenhuispersoneel neemt toe. Het MST telde vorig jaar 815 meldingen van incidenten; alleen al tot half augustus van dit jaar waren het er 525. De beveiligers, een team van 21 (17 mannen, 4 vrouwen), reageren op noodknoppen van medewerkers en roepen zonodig de politie op — die volgens Taoumi meestal binnen circa twee minuten ter plaatse is. De MST-beveiligers werken ongewapend; bij escalatie kan de politie harder optreden. De realiteit kan gevaarlijk zijn: vorig jaar werd een collega met een zakmes aangevallen tijdens begeleiding van een patiënt en moest gehecht worden.
Het werk vraagt kalmte en samenwerking. Taoumi vertelt over momenten waarop groepen gefrustreerden niet naar binnen mochten en een collega naar voren stapte om de situatie te sussen. Het beroep vereist ook empathie: in het mortuarium en aan de balie ziet hij dagelijks tranen, bijvoorbeeld wanneer familieleden vlak na het overlijden een geliefde willen zien. Die betrokkenheid is juist waarom hij het werk waardeert; zes jaar geleden koos hij voor ziekenhuisbeveiliging omdat het werk meer betekenis en emotie biedt dan zijn vorige baan in particuliere beveiliging.
Taoumi’s inzet werd onlangs erkend met de titel Medewerker van het Jaar van het MST. Toch heeft het nachtwerk ook consequenties voor het privéleven: hij ziet zijn collega’s soms vaker dan zijn vrouw en kinderen. Ondanks de vermoeiende uren geeft de baan hem energie — de combinatie van waakzaamheid, mensen helpen en onverwachte gebeurtenissen maakt de nachtdiensten voor hem betekenisvol.