Een hardloper sterft in het park, voor agent Erna begint dan de race tegen de klok
In dit artikel:
Het gebeurde op een zondagochtend in Enschede: politieagente Erna de Witte en haar collega krijgen bijna gelijktijdig twee reanimatieoproepen. Terwijl ambulancepersoneel een oudere vrouw stabiliseert, rennen de agenten naar een park waar een hardloper bewusteloos op de grond ligt. Reanimatiepogingen helpen niet; de man overlijdt ter plaatse.
Voor het politieteam begint meteen een andere belangrijke taak: de nabestaanden persoonlijk informeren voordat het nieuws via sociale media of geruchtenbronnen de ronde doet. Dat is lastiger dan het lijkt. De overledene draagt geen identiteitsbewijs en er is verder weinig bruikbare informatie. Het enige aanwijzing is een trouwring met een vrouwennaam en een datum, vermoedelijk de trouwdag.
Omdat het gemeentehuis op zondag gesloten is, kunnen de agenten niet snel burgerlijke standgegevens opvragen. Ook landelijke huwelijksregisters bieden geen directe uitkomst: het paar kan elders getrouwd zijn. Om te voorkomen dat familie het via onbevestigde kanalen hoort, vraagt Erna de meldkamer om eventuele bellers te vragen niets te vertellen totdat de politie zelf contact heeft gelegd.
Kort daarna belt inderdaad een bezorgde vrouw bij de politie omdat haar man niet thuis is gekomen. Haar naam en de omschrijving van haar echtgenoot komen overeen met de aanwijzingen uit de ring en ze bevestigt dat haar man was gaan hardlopen. Voordat Erna en haar collega naar het adres rijden, controleren ze in hun systemen of er op het betreffende adres een man staat ingeschreven en of de extra details kloppen. Deze controle levert voldoende zekerheid op dat de dode hardloper de vermiste echtgenoot is.
Bij het huis van de vrouw bevestigt zich het ergste. Nog voordat de agenten veel hoeven te zeggen, beseft de vrouw wat er aan de hand is. Agenten brengen het slechte nieuws persoonlijk en bieden meteen ruimte voor een eerste gesprek en steun. Erna ervaart dat persoonlijk contact en de manier waarop het nieuws wordt gebracht van grote invloed zijn op hoe nabestaanden de eerste fase van rouw kunnen beginnen.
De casus illustreert twee actuele thema’s: de snelheid waarmee informatie zich via sociale media verspreidt en de praktische moeilijkheden rond identificatie van slachtoffers zonder ID. Het voorbeeld laat ook zien hoe politie en meldkamer samenwerken om zorgvuldig te handelen: het uitstel van openlijke communicatie totdat nabestaanden direct zijn geïnformeerd voorkomt extra onzekerheid en mogelijk emotionele schade.
Een lichtpunt op die dag: de andere reanimatie was wél succesvol; de vrouw van boven de zeventig overleefde dankzij de inzet van hulpverleners. Voor Erna gaf dat, naast het gevoel dat het slechtnieuwsgesprek goed was gevoerd, toch enige troost in een heftige dienst.