De emigratie die nooit gebeurde (en mijn geluk bepaalde)

In dit artikel:

Ik ben net terug van een drie weken durende reis door de Verenigde Staten en merk hoe fijn het is om weer thuis in Nederland te zijn. Tijdens het verblijf logeerden we bij mijn neef en zijn gezin; daar ontstond het gesprek waarom bijna al mijn familie in Amerika woont, behalve wij. Mijn ouders probeerden eind jaren negentig vanuit Irak naar de VS te emigreren, maar hun papieren werden afgewezen, waarna wij in Nederland terechtkwamen. Een Amerikaanse vriendin noemde dat later geen pech maar geluk, wat mij hielp het gezinsleven hier meer te waarderen.

Voor mijn vader was het aanvankelijk moeilijk om als enige apart kerst te vieren, terwijl zijn broers en zussen bij elkaar waren; met de jaren heeft hij dat leren accepteren en beseft hij dat je vaak beter kunt waarderen wat je hebt. De reis bestond niet alleen uit serieuze gesprekken: we aten veel buiten de deur, namen talloze koffies to go en genoten van de Amerikaanse eetcultuur. Tegelijk viel de auto-afhankelijkheid op: stoepen ontbreken vaak, waardoor lopen lastig is en dagelijkse verplaatsingen anders voelen dan in Nederland.

Een treffend moment: ik werd afgezet en liep 23 minuten naar een koffietentje waarvan de buitenkant weinig belde maar de koffie goedkoop en goed was. De eigenares runt de zaak erbij richting pensioen; ik betaalde drie dollar voor een grote iced latte — scherp vergeleken met prijzen in Las Vegas en grote ketens. Ik vertelde mijn familie over die vondst en inmiddels halen zij er ook koffie. De reis was geslaagd, maar Nederland — en mijn eigen bed — voelt als thuis.