Agentes trakteren arrestant in Hengelo op ijs, maar dat moet hij met handboeien om opeten

In dit artikel:

Agenten Erna de Witte en Chantal Westerhoff uit Twente krijgen te maken met een onverwachte combinatie van politiewerk en menselijkheid. Tijdens een late dienst wordt in Almelo een bestelbusje met vermoedelijk gestolen scooters uit Amsterdam aangehouden; de verdachten worden in een cellencomplex in Almelo geplaatst. Enkele dagen later moet dat complex ontruimd worden vanwege een geconstateerde besmetting, waardoor alle arrestanten naar cellen in Hengelo worden overgebracht. Voor elke arrestant gaan twee agenten mee; Erna en Chantal krijgen de taak om de Amsterdammers te transporteren op een zomerse zondagochtend.

Een van de aangehouden mannen blijkt precies die dag jarig te zijn. Omdat Hengelo wél een vestiging heeft van het lokale ijssalon Van der Poel (Almelo nog niet), besluiten de agente—ook een beetje omdat ze zelf trek hebben—de arrestant te trakteren op een ijsje. Ze wegen de veiligheidsrisico’s af: één agente blijft bij de man in de auto, de ander haalt de ijsjes; de handboeien worden tijdelijk anders gelegd zodat de arrestant het ijsje kan vasthouden zonder gevaar. Na het toetje gaat hij opnieuw achter slot en grendel in Hengelo.

Erna kijkt jaren later met een nuchtere blik terug: hoewel het iemand betreft die een misdrijf pleegde, blijven verdachten mensen en verdient iedereen waardigheid. Ze zegt dat je op de politieacademie leert om niet te oordelen en volgens haar is dat ook een persoonlijke kernwaarde; over die arrestant merkt ze dat hij “sympathiek” overkwam en het gedrag van een verdachte altijd mede bepaalt welke toon je als agent aanslaat. Het incident illustreert hoe praktische diensten—zoals het verplaatsen van arrestanten vanwege een besmetting—ook ruimte kunnen bieden voor kleine menselijke gebaren, mits veiligheid en procedure in acht worden genomen.